Barby-like

De oplettende lezer had waarschijnlijk al door dat Rietepietz weer in de oude foto’s heeft zitten spitten.
Wat dáár niet allemaal uitkomt, bijvoorbeeld déze foto waarop ik bij onze zóveelste verbouwing druk doende ben om opgeschuurde kalkzooi weg te zuigen met de stofzuiger.
Niet heel erg bijzonder zou ik zeggen maar ik zie tóch weer iets dat het vermelden waard is.
Néé mannen, áf!
Ja ik weet dat Barby ondertussen heupen heeft gekregen, maar ik had ze destijds nog niet. Tot mijn verrassing zie ik op deze foto dat de “ronding” aan de achterkant zeker niet voor Barby onderdeed.
Vreemd dat je op een foto van een jaar of 40 oud metéén de kleding die je daar draagt weer voor je ziet. De witte linnenachtige broek was gevoerd en zat zéker niet zo strak als de huidige broeken maar of dat nou zóveel verbergt is toch een beetje de vraag.
Maar dat bedoel ik allemaal niet, mijn oog viel op de riem die ik daar draag en ook dié is, net als de sjaal van een paar logjes terug, nog steeds in mijn bezit.

Een echte jaren 70 lederen riem met “franje”, handgemaakt in Spanje en bedoelt om een beetje losjes net boven (indien voorradig) de heupen te blijven hangen.
Heel bruikbaar omdat een beetje schommelend gewicht geen enkel probleem is, kilootje méér knoop je de franje wat losser, kilootje minder trek je ze wat vaster aan, het ei van Columbus!
Ik kan de riem nog stééds aan maar eh….., nou ja, er zijn grenzen vrees ik, er is zóveel meer Riet om van te genieten!

Advertentie

mr. Murphy

Het zal ergens rond 1981 geweest zijn dat Henk te maken kreeg met mr. Murphy, je weet wel zo’n dag dat alles dát fout kan gaan ook fout gáát……..
In   die vroege morgen  rijdt Henk  in onze   derdehands Opel  door de Haagse binnenstad.
De voorruit is voorzien van een zo’n groene strook om verblinding door de lage zon te voorkomen , maar in de donkere  winterochtend  heeft dát nog weinig nut, integendeel, het blijkt zelfs kwaad te kunnen.
Henk nadert een grote kruising waarboven uiteraard verkeerslichten hangen en treft het, het is groen dus hij kan doorrijden……. althans, zo lijkt het!
Wat hij op dat moment niét weet is dat mr. Murphy het glas van het rode verkeerslicht naar z’n gallemiezen heeft geholpen waardoor het  nu witte lampje via de groene strook op de autoruit groen lijkt…!

Het is niet heel druk maar de auto die van links onder een viaduct vandaan komt hééft dus groen en  meneer Murphy nam zijn voorzorgen.
In dié auto zit aan het stuur een zoon die les krijgt van zijn vader en dus vrijwel zonder rij ervaring niet in kon schatten dat de van rechts komende auto blijkbaar niét ging stoppen.
De gevolgen laten zich raden…….

Hier laat mr. Murpy dan even een flinke steek vallen want al ziet het er héél slecht uit er zijn géén zwaar gewonden. Dit ondanks dat de Opel hoogstens een lullig heupgordeltje had (in auto’s van vóór 71 hoefde een gordel toen nog niet)
De tik die Henk tegen de vooruit maakte leverde een bescheiden hoofdwondje op maar viel op het oog reuze mee.

De vader van de chauffeur wilde (om begrijpelijke redenen) de politie er liever buiten houden. Henk had daar geen probleem mee,  behalve een bult hij ook flink boter op z’n hoofd  al was de vergissing dan wel begrijpelijk.
Bovendien kwamen, op papier, de beide chauffeurs in aanmerking voor een fikse bekeuring want ook al knal je op iemand die door rood komt, als die van rechts komt hád je voorrang moeten verlenen vindt de wet.

De Opel moest weggesleept worden en de vader van de rijbewijsloze chauffeur bood aan Henk even thuis te brengen en daar meteen de verzekeringspapieren in orde te brengen.
Mr. Murphy had  kans gezien zich stiekem óók in de auto te frommelen  blijkt als Henk thuis naar boven gaat om de verzekeringspapieren op te pakken.
Als hij net de papieren in z’n hand heeft wordt het ineens donker om hem heen…….. de schrik slaat hem om het hart….zal de klap dan tóch grote schade aangericht hebben in zijn hoofd? Maar hij blijft bij bewustzijn dus help… zou hij blind geworden zijn door de klap tegen de vooruit.

Voetje voor voetje gaat hij de trap af naar beneden……
Na een angstige minuut kan hij ineens weer alles zien en  blijkt dat ook bij de heren beneden  even het licht uit gegaan was, letterlijk gelukkig……!
Wat een ingemene  rótstreek van mr. Murphy om op dát moment een korte  stroomstoring te organiseren, had Henk van  schrik bijna nóg onherroepelijke schade opgelopen!

 

 

 

 

toegegeven…

Ja toegegeven, zonder leesbril ben ik redelijk “slechtziend,

Ja toegegeven, met brillen bén ik tamelijk slordig,

Ja toegegeven, van de week kon ik de zóveelste nieuwe leesbril afhalen….

Maar overdrijven is ook een vak…..,

Dit zie ik als ik buiten de winkel van de bakker  náást de brillenboer passeer,

ttsssjjj…..wil zeker óók een graantje meepikken.

sneeuw

Niet te gelóven….!
Heb ik het twee logjes eerder er over dat zoon Ruud in zijn nieuwe woonplaats in de buurt van Washington waarschijnlijk véél minder last van zware sneeuw zal hebben dan in het  vorige huis in de buurt van Boston.
En wat gebeurt er….. valt er dit weekend een mega sneeuwstorm met het zwaartepunt in de omgeving van Washington!

Nou liep alles toevallig wél zo dat ze van déze sneeuw geen last hadden.
Het toeval wilde dat Ruud  in Boston was omdat hij daar nu nog werkt én het huis nog in de verkoop staat. Vrouw en zoon zouden zich in het weekend bij hem voegen omdat ze kaartjes hadden voor een concert.
Om de sneeuwstorm vóór te blijven kon er drie uur éérder gevlogen worden door  die twee en zo kwamen ze ruim op tijd aan. Wel ff jammer dat het concert later op de dag afgelast werd……, precies, wegens de weersomstandigheden.
Nou ja, Ruud is een kind van z’n moeder natuurlijk, zodoende gáán er wel eens dingen wat anders dan bij anderen.
Zo hadden de verhuizers  voor  de verhuizing alles ingepakt  om in twee dagen naar Maryland te rijden…… waarna Ruud tot de ontdekking kwam dat óók Sebastians “nette kleren” ingepakt waren.
Oéps, de laatste schooldag voor de kerstvakantie werd nog afgesloten door muziekoptredens  van alle leerlingen!
Ook Sebastian moest aantreden met het  blazersgroepje van de school én in het zangkoor en dat gebeurt in de voorgeschreven  een witte bloes met zwarte broek.
Dat werd dus nog even snel shoppen  voor een  broek en overhemd, te laat bleek dat hij ook alleen sportschoenen beschikbaar had….. in het filmpje zijn nou juist alléén die schoenen van Sebastian in beeld, door de plaats waar Ruud zat te filmen staat de muziekstandaard van Sebastian in de weg.
Het derde nummer,  Mazel tov,(op 3.30) werd aan Sebastian opgedragen (hij krijgt ook nog een schouderklopje in het voorbijgaan)  omdat hij de school moet verlaten door die verhuizing.
Het is wel duidelijk te horen dat dit groepje blazers op school wat vaker samengespeeld heeft, voorál in Mazel tov! Gelukkig wordt er op zijn nieuwe school óók veel muziek gemaakt want het zou toch réuze jammer zijn als hij dit moest gaan missen.

wie het dichtst….

Wie het dichtst bij het vuur zit, warmt zich het best!
Als er iémand iets heeft met dat spreekwoord is het Henk wel. Onze “open haard” mag dan een miniversie zijn, hij fikt er niet minder om!
Ik hoef Henk écht het vuur niet aan de schenen te leggen om hem met vuur te laten spelen.
Maar ach, volgens mij is iedere man daar wel voor te porren.
In ieder geval is Henk als notoire koukleum altijd bereid het vuurtje eens lekker op te stoken en zich heel intensief met hier vuur bezig te houden.
Het  is een antieke gietijzeren lambriseringshaard.
Het geheel is  ongeveer 60 cm breed, de vuurkorf is nog geen dertig cm breed en ruim 20 cm diep.
Omdat onze huiskamer slechts 3.20 breed is zou een “normale” open haard véél te kolossaal zijn.
Je begrijpt, toen we jaren geleden dit schatje op een rommelmarkt zagen sloeg de vlam in de pan.
Maar eh….. ondertussen heeft Henk er flink de fik in gezet, ik ga me er óók even aan warmen!

paaldans kater

Zou Rietepietz een  kater hebben na een paaldansoefening……? Nou ik denk niet dat iémand daarin trapt!
Nee het is meer dat we een kater hebben die stukje bij beetje z’n plaatsje gaat vinden in z’n nieuwe omgeving.
Op schoot zitten knuffelen is nog een brug of 6 te ver maar even lekker koppiekoppie aan de krabpaal is een feestje!

De eerste week wisten we eigenlijk niet eens dát er een kater in huis was.
Nou ja, gelukkig was aan de kattenbak te zien dat hij dié wel kon vinden, verder zocht hij boven z’n heil in een donker hoekje achter het bad waar wat schoonmaakspulletjes staan.
Ook het etensbakje was ’s morgen leeg, maar we zágen hem nooit eten.

We  waren al geneigd elkáár te beschuldigen van het snoepen van de lekkernijen uit het bakje.
Zelfs een lekker vers gekookt visje kon Beau niet verleiden in ons bijzijn iets te nuttigen van deze heerlijkheid.

Zijn toevluchtsoord achter het bad had echter een stressmomentje , zodra we een straal water in het bad liepen stóóf de kat uit z’n hoekje en raakte zwaar in paniek bij het zien
van ” zo’n eng vreemd mens”.
Na een week werd hij zo dapper dat een plekje in de huiskamer ook wel kon. Weggestopt achter de bank hadden we nog steeds niet het idee dat er een kat in huis was. Tja, alweer alleen aan de kattenbak én de eet en drink bakjes dan.
Het mormel….. je koopt je arm aan kwaliteitsbrokjes, investeert in vocht opnemend  kattenbak grint en dan maakt het beest zich onzichtbaar…….tótdat z’n vorige bazinnetje op bezoek kwam en hij bij háár op schoot kruipt!
Hij láát zich zelfs door zijn”ex” bij mij op schoot zetten, al is het duidelijk niet van harte.
De dag erna is Beau blijkbaar alweer vergeten dat ik niet bijt, hij wordt inderdaad iets meer zichtbaar maar blijft een “comfortzone” van minstens een meter in acht nemen.
Meneer begint dan ook om z’n eten te vrágen, met een wat vreemde rauwe mauw kijkt hij, aanvankelijk op afstand hoe de bakjes gevuld worden.
Nadat een krabpaal   een plaatsjes in de kamer heeft gekregen wordt dát z’n grote vriend en hij wordt vrijer in de kamer.
Nou ja, het begin is er en we gunnen hem de tijd om ons “echt  leuk” te gaan vinden!

alweer muziek

Ja alweer muziek maar dan uit een heel andere hoek, uit de USA natuurlijk en dan weten jullie het wel.
De muziekleraar van Sebastian had een optreden voor zijn leerlingen geregeld in een grote boekenwinkel.
Het was Sebastians laatste keer muziek maken met deze leraar want de familie is ondertussen verhuisd van de staat Massachusetts (in een dorpje nabij Boston) naar de staat Maryland (in een stadje nabij Washington) een stuk  of 8 auto uren verderop.

Waarschijnlijk dus dit jaar géén iglo foto’s uit de tuin van Ruud  en daar zal de familie niet rouwig om zijn al was het niet  dé reden voor de verhuizing.
Maar goed, voor Sebastian betekent het een nieuwe school en nog even zoeken naar een nieuwe muziekleraar waar het mee klikt.
Gelukkig wordt er op zijn nieuwe school óók veel aan muziek gedaan en kan hij er z’n draai wel vinden al is twee weken nog wat kort om er écht iets over te zeggen.

Het was nog een heel geplak om de  filmpjes flink in te korten want laten we eerlijk zijn, individuele leerlingen die voor de gelegenheid samenspelen missen hier en daar wel eens een noot.
Bovendien zijn gemiste nootjes van ándere kinderen een stuk minder interessant hé!
Ja hoor eens, het hemd is nog altijd nader dan rok!
Maar al met al had de muziekleraar het toch aardig in elkaar gezet met voor ieder kind wel ergens een solomomentje, dat ik er meestal  dan weer wreed uitknipt heb .
Sebastian heeft zelfs twee solo momentjes omdat hij zowel  het keyboard bespeeld als de trompet.
Misschien toch óók wel meezing muziek maar dan moet je van een beetje  jazzachtig houden!

pareltjes..

Ik kom nog even terug op mijn schoonouders. Het was natuurlijk niét mijn bedoeling m’n schoonvader in een kwaad daglicht te zetten.
De goede man was destijds  rond de 80 en mankeerde zelf óók van alles.
Ondanks dat was hij dus mantelzorger en nam dat zo serieus dat hij aanvankelijk veel met de mantel der liefde bedekte.
Dementie sluipt er langzaam  in, iedereen doet immers wel eens iets fout,  en eer  “de omgeving” doorheeft dat iemand dementeert ben je meestal al een paar jaar “flink op weg”.
Het heeft hem uiteindelijk zelfs “het leven gekost”. Hij kreeg op z’n 83 ste  een lichte  hersenbloeding, realiseerde zich tijdens de revalidatie dat ze niet meer samen thuis konden wonen en stopte met eten.
Ik hoor hem nog zeggen “dan mag je mij wegbrengen” toen ik hem vertelde dat voor ma een plaats gevonden was waar ze de zorg kon krijgen die ze zo  nodig had.

Maar ik heb gelukkig ook mooie herinneringen aan deze parel van een schoonvader.
Een handige man, die als zoveel handige mensen, liever zélf deed dan een ander te zien klungelen.
Funest voor de kinderen want van “laten doen” leer je niets  en zo kweken handige ouders vaak ónhandige kinderen.
Gelukkig was ik dan weer eigenwijs genoeg om hulp af te slaan en zelf te proberen te behangen en ooit was ik dus met een vriendin samen aan het behangen toen Pa op bezoek kwam.
We lieten ons niet ophouden nadat we hem van koffie hadden voorzien want ingesmeerd behang moet je natuurlijk verwerken.

Niet gehinderd door enige kennis van het “libretto”  zongen wij al plakkend het duet uit de opera de Parelvissers.
Een stukje populair klassiek dat van alle tijden is en waarvan het tweestemmige “refrein’ (je bent cultuurbarbaar of niet) zo gewéldig mee te lallen is!
Ja wél joh, dat ken jij ook wel!

En wij waren heus  niet de énige die het duet onweerstaanbaar vonden,  Andre Hazes waagde zich eraan in gezelschap van Marco Bakker,
( “het refrein”  begint pas bij 1.20 minuut, oef die beat is erg)

en  Ben Kramer  kon het niet laten…..
(“refrein” begint op 1.48.

Maar wélke uitvoering je ook kiest het refrein is niet kapot te krijgen en blijft uitnodigen om tweestemmig mee te gonzen…. !
Nou ja, je begrijpt ondertussen wel wat ik bedoel,  je moet van héél goede huizen komen om dit “pareltje” écht  te verprutsen en  ik zou zweren dat m’n schoonvader destijds met vochtige ogen onze versie aanhoorde, je zág het hem denken, “die dekselse meiden, dát is pas klus plezier “!

Narda’s Tip-tag

Op 4 januari‘ schreef Narda (Beaunimo) dit aan het begin van een bericht……

Als ik u één tipje mocht geven…’

Al een tijdje denk ik na over een tag die voor mij persoonlijk waardevol zou zijn. Het zou een tag moeten zijn waar een beetje liefde en zorgzaamheid uit sprak, (en dat is wat me wel aanspreekt R.) waar je misschien iets van kunt leren, of gewoon handig is om te weten.
We zijn allemaal maar mensen met onze eigen problemen en strubbelingen en hebben hiervoor onze eigen manieren, oplossingen en zienswijzen gevonden om hiermee om te gaan. Lees hier het vervolg bij Narda  (want ik moet het kort houden van haar;-) )

Oke, ik heb de tag niet geweigerd  nadat die al na 2 weken vast liep en Narda hem  graag een tweede kans wil geven om tóch aan het eind van het jaar, mét  die lange lijst met waardevolle tips, van ons allemaal betere mensen gemaakt te hebben.
Oke oke….,  ik dol een beetje maar toch heb ik ook wel eens dingen waarbij ik me afvraag “hoe gaan anderen daarmee om”, én ik zie wel eens dingen bij anderen die vást wel beter kunnen. Mijn tip……….

Ga niet  onder een appelboom zitten wachten tot  er een peer uitvalt!

Dat gaat voor heel veel situaties op in het leven, maar ik denk terug aan mijn  demente schoonmoeder, die thuis niets meer deed omdat ze door haar ziekte doodnormale dingen verkeerd deed en daar altijd op gewezen werd.
Angstig geworden om fouten te maken  deed ze thuis niets meer.

Bij ons thuis hielp ze wél met afdrogen, dat ze daarbij de handdoek als theedoek gebruikte “zag ik niet” en bedankte haar uitbundig voor haar hulp, ze glom. De volgende keer dat ze bij ons at zorgde ik dat er alléén een theedoek aan het rekje hing.
Ik verbaas me vaak over hoe weinig inlevingsvermogen er is, zelfs al is iedere dementiepatiënt ánders.
Met wat tijd en geduld  kan vaak voorkomen worden dat demente mensen zich nutteloos voelen, maak gebruik van wat wél kan, wees niet zuinig met waardering en zorg geruisloos dat “struikelblokken” zich niet voor kunnen doen.
Blijf niet zoeken naar wie hij/zij wás, maar  leer de ‘nieuwe’ man of vrouw beter kennen!
Het maakte het leven van m’n schoonmoeder én van mij waardevoller.

Tja en dan nu een heikel punt, ik moet iemand taggen, en gelukkig mág de geluksvogel weigeren van Narda! Dus voor het eerst in m’n logleven ga ik nu iemand taggen.
Lieve Marja ik weet dat jij ook “liever niet” zegt. Maar ik vind  je een vrouw met zóveel levenswijsheid dat, áls deze tag het gaat redden, jouw “tip” in de lijst aan het eind van het jaar niét mag ontbreken.
De tag was al bij……

Kakel

Melody

Mrs.T

even helpen….

Zal je áltijd zien, kreeg ik van Sint Nicolaas een erg leuke legpuzzel, twee zelfs,  en op het moment dat ik de doos open maak om me er lekker in te storten belt de drukkerij dat we aan de slag mogen.
In de doos zitten 2 x 1000 stukjes waarvan één met het plaatje dat op de doos staat.

Voor de tweede puzzel is géén voorbeeld, je moet zelf bedenken wat het paard dat voor de kar staat voor zich ziet. Dat het de voorkant van de blauwe auto  die we op de doos van achteren zien is wel duidelijk, maar wat nog méér!
Maar ja, als ik net de rand in elkaar heb en wat losse flodders worden moeten we dus  werken,  misschien moet ik maar gewoon iedere  bezoeker hiér aan het werk zetten, goed plan toch, áán de slag allemaal!

Flauw hoor, ik zie het al, weer niemand die zich er aan waagt….zucht, dan doe ik het zelf wel weer in de kostbare vrije uurtjes want ik wil toch wel héél graag zien wat het paard ziet! Wordt het voor straf een kort logje, o zó, hád je maar moeten helpen!