in tijd van nood…

We reisden woensdag met de trein naar Gouda en omdat we vanuit Zoetermeer vertrokken  kwamen we ‘m middags  óók weer op station  Zoetermeer aan omdat de auto daar stond.
Wie regelmatig over de A 12  van of  naar Den Haag rijdt kent het station  wel omdat de perrons voor de beide richtingen met elkaar  verbonden zijn door de Mandelabrug die  dwars over de snelweg ligt.

De ingangen zijn voorzien van imposante roltrappen om het mogelijk te maken veilig over de treinsporen   en/of de snelweg  naar de perrons te komen.

De doorzichtige boogconstructie die over de roltrappen ligt is hoog, licht en kleurig en loopt over in de brug.
De  lift die   de roltrappen  kan vervangen  blijkt het niet altijd te doen waardoor fietsers die per fiets én trein reizen dan de fiets op de roltrap mee nemen.
Dat blijkt  vaak te gebeuren want er staan aanwijzingen voor. Het voorwiel van de fiets kan het best dwars op de trede gezet worden zodat de fiets niet in de verleiding komt een robbertje te stoeien met de zwaartekracht.

Op het moment dat wij bij de roltrappen komen is het er rustig, we zijn de enige die naar beneden gaan over de meest linker roltrap. De enige mevrouw met fiets onderaan de meest rechter roltrap omhoog trekt  m’n aandacht. Ik zie haar stuntelen met de fiets  en na enige ogenblikken is zowel zij als haar fiets buiten beeld…. niét goed denk ik!

Als gewoonlijk loop ik een beetje mee naar beneden waardoor Henk al flink wat treden achter blijft…. hij weet niet beter,  zijn jufferje ongeduld gaat niet rustig  staan wachten tot de trap beneden is.
Maar nu  neem ik  zelfs een sprintje de trap af,  ren naar de rechterkant en vlieg daar de trap op.
Ik zie de fiets die over de mevrouw heen ligt, ze ligt zelf op haar rug met  het hoofd naar beneden en de benen omhoog op de roltrap en het is wel duidelijk dat ze niét de dak constuctie ligt te bewonderen.
Ik probeer de fiets, een oerdegelijk zwaar exemplaar, van haar af te trekken, dat lukt me redelijk.
Ondertussen schiet het door m’n hoofd “ik had de noodknop in moeten drukken” en  roep naar Henk  die bijna beneden is “druk de noodknop ff in”! Hij hoort en /of verstaat me niet door zijn doofheid en de  echoënde grote glazen kap, laat maar, de tijd drinkt want de trap blijft rollen natuurlijk.

Met de fiets in m’n rechterhand geef ik de mevrouw mijn linkerhand en vraag of zij zich  op kan trekken, dat lukt goed genoeg om te voorkomen dat haar haren ergens tussen kunnen komen. Van draaien is  geen sprake daarvoor staat de fiets in de weg, ik waarschuw haar dat we bijna boven zijn en haar voeten even hoog moet houden….. en dan schuift ze met de billen over de eindstreep waar ze met behulp van mijn hand kans ziet overeind te komen……

Het ging  allemaal zó vlug en zó instinctief dat ik me pas dáárna realiseer dat ik misschien wel grote fouten heb gemaakt. De mevrouw is toch met de fiets áchterover op haar rug op de treden gevallen  misschien hád ze beter niét overeind kunnen komen.
Maar gelukkig staat ze er redelijk fris bij, ze is  iets jonger dan ik met gelukkig ook wat vlees op de botten.
Misschien was de noodknop niét indrukken per ongeluk wel beter, door de schok zouden de vrouw én de fiets misschien wel weer zijn gaan vallen, en dan stáát de trap stil….. maar wat dán, er blijft te weinig ruimte en de  fiets wil nog steeds het liefst naar  beneden.
Ondanks deze overwegingen is de mevrouw  blij dat ik er was, zegt ze en bedankt me uit het diepst van haar hart, er komen nog wat mensen aan waaronder Henk die nu ook weer boven is…. tijd om snel weer naar beneden te gaan en in de auto even op verhaal te komen…..  en ja, vandaag héb ik wat stijve schouders maar ik ben bang dat die mevrouw toch een soort van bont en blauw is vandaag… op z’n minst!

 

 

Advertentie