waar een wil is…..

……hangt sóms een rozenkrans.
Minstens twee maal per dag passeer ik deze grote rozenkrans, maar meestal wel vaker want hij hangt , heel oneerbiedig misschien, maar 5 cm. naast  de deur van  de w.c. in onze slaapkamer.
Om het nóg erger te maken heeft hij niet eens een eigen haakje om aan opgehangen te worden maar is over het snoertje van de televisie geschoven vóór de stekker ervan in de contactdoos is gestoken.

Of ik katholiek ben?  Nee hoor, ik ben protestants christelijk opgevoed maar heb daar al sinds m’n 15de  jaar niets meer mee. Henk is wél katholiek opgevoed maar ook hij had het geloof al afgezworen toen hij mij leerde kennen!
Maar tóch hangt die rozenkrans daar en wel persoonlijk door mij opgehangen  ruim 15  jaar geleden.

Ja klopt, dat heeft een verhaal natuurlijk.
Ik leerde Henk kennen in 1959, nog in de jaren  van”twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen” en Henk’s ouders, vooral zijn vader, waren nog wél belijdend katholiek.
Logisch dat ze destijds hoopten  dat hun oudste “het geloof” terug zou vinden wanneer hij met een katholiek meisje verkering zou krijgen.

Maar hun oudste vond  Rietepietz, een nog piepjong meisje dat evengoed totáál niet te beïnvloeden bleek waar het geloven betreft en in de spaarzame gevallen dat er voorzichtig over gesproken werd behoedzaam háár opvatting in bracht.
Toen, na de geboorte van onze kinderen,  duidelijk werd dat wij onze kinderen op oudere leeftijd zélf wilde laten beslissen  accepteerde m’n  schoonouders  dat zónder verwijten en is het geloof nóóit tussen ons komen te staan, ieder liet de ander in z’n waarde en hield rekening met elkaar.

Begin jaren 70 waren wij twee weken op vakantie in Spanje aan de Costa del Sol.
We hadden een appartement in een piepklein dorpje dat toen nog niet zó n toeristische trekpleister was  als het later werd, en nog is.
De vriendelijke  bevolking bleek gedeeltelijk nog  analfabeet en in de paar winkeltjes werden  veel huisvlijt spulletjes verkocht waaronder dit soort rozenkransen .

Het leek me het perfecte souvenir om voor m’n schoon ouders mee te nemen, een gebaar naar m’n schoonouders toe die ons de grote ruzie’s bespaard hadden die destijds in die kringen vaak ontstonden wanneer  een ” nieuw “familielid niet  katholiek was.
De rozenkrans hing bijna 30 jaar aan de prachtige, door m’n schoonvader zélf gemaakte,  houten schouw en toen na zijn dood het huis leeggemaakt moest worden nam ik de rozenkrans mee naar huis.

Niet omdat ik ondertussen wél gelovig zou zijn maar omdat deze rozenkrans voor mij het symbool is dat geloof niét tot oorlog mag  leiden, niet in het klein…  maar zeker óók niet in het groot.
De rozenkrans valt me niet dagelijks meer op,  maar 4 mei is toch wel een dag waarop dit verhaal tot z’n recht komt.
Uiteindelijk ontstaan de meeste oorlogen door vervolging van een bepaald geloof wanneer onbarmhartige mensen andersdenkenden  niet kunnen of willen  accepteren.