zó stil…

Nu er in Spanje zo’n afschuwelijk ongeluk met een trein gebeurd is  lijkt  een beetje dollen met gekke foto’s  toch een beetje ongepast .
Ik neem jullie in plaats daarvan  mee naar een beeldschoon kapelletje  in Delft  waar  het goed toeven is als je even in alle rust tot bezinning wilt komen.
  We waren er toevallig vorige week  maar zou ik er vandaag zijn zou ik zéker een kaarsje aansteken ter nagedachtenis aan  de al ruim 80 mensen die bij dat  ongeluk  het leven verloren . Ik schrijf bewust  “het leven verloren”  en niet zoals in de media  “80 doden gevallen” !
Ik schreef daar wel eens eerder over omdat ik het  op z’n minst” een niet goede omschrijving” vind  die “enge beelden” op m’n netvlies zet .
Alsof de trein vertrok  met aan boord “80 doden en 140 gewonden mensen”  die door de ontsporing óók nog eens allemaal vielen.

Ik dacht aan de foto’s  van het kapelletje doordat Santiago de Compostella ,  de plaats waar het ongeluk gebeurde, een heel bekend Christelijk  bedevaartsoord is.  De stad is  bekend om de vele “pelgrim tochten ”  die er  eindigen in de kathedraal aldaar.
Heel bizar ,  om zo dicht bij een bedevaartsplaats het leven te verliezen .
“Mijn kapelletje” is maar een flauwe afspiegeling van de pracht en praal van zo’n grote kathedraal maar het heeft een serene sfeer door z’n prachtige  glas in lood ramen en het zicht in de bijbehorende  kerk door de ramen aan de andere kant.
Achter het kaarsentableau staat in een diepblauwe nis een Mariabeeld   neer te kijken op de brandende kaarsen.  Het was er stil maar meestal  zijn er wel een paar bankjes bezet met  devoot biddende  mensen .
In dat geval proberen we niet te storen  en steken  in stilte  een kaarsje aan met onze gedachten  bij al die mensen die ons al ontvallen zijn.
Het lijkt misschien wel heiligschennis maar dat is het (denk ik ) niet ,  al geloven wij niet in een God is zo’n moment van ingetogenheid minstens nét gemeend als van een gelovig mens. Dat mensen zich er gesteund  of getroost voelen is ook voor mij wel voorstelbaar.
Al ben ik nóg zo tegen de vroegere uitbuiting door de kerk , als er staat dat zo’ n kaarsje 50 cent kost dan doe ik dus keurig zonder morren 50 cent in de gleuf van de onder de kaarsenbak hangende geld bus.

Voorin de kapel staat een tafeltje waarop altijd een open boek ligt met een pen ernaast . De voorlaatste keer dat we er waren lag het boek bijna aan het eind open ,   volgeschreven door mensen die  misschien steun nodig hadden of hun dank uit wilde schrijven.
Ik vond het niet gepast om er in te bladeren maar ondertussen is het oude boek vervangen door een nieuw exemplaar met maagdelijk  lege bladzijden.  Slechts op het eerste blad had al iemand iets in een voor mij vreemde taal geschreven .

Ik hoop dat alle nabestaanden van de slachtoffers een plekje zullen  vinden waar ze troost kunnen vinden , en in gedachten steek ik dan nog maar eens het kaarsje aan dat ik vorige week in het kapelletje liet  ontvlammen !