Soms….

……. vraagt  iemand iets in een reactie dat je aan het denken zet .
Bij het logje “een 10 met griffel” schreef Albert óf  Mara in een reactie ;

“Heb jij dat ook wel eens Riet, dat je je afvraag “Hoe lang mogen we SAMEN van het leven genieten?”

Met volgend jaar 50 jaar huwelijk op de teller lijkt het wel zéker te zijn dat we “iets over de helft zijn” maar daar staan we natuurlijk niet dagelijks bij stil !
Toch is 50, of meer  jaren huwelijk  niét vanzelfsprekend en dan heb ik het niet eens over de huidige echtscheidingsrage. Op onze leeftijd weet je wel dat het gras aan de overkant alleen maar groener lijkt !
Nee … in lange huwelijken is de énige serieuze belager van het huwelijksgeluk ene  ” magere Hein” die voor het vervullen van de belofte  “tot de dood ons scheidt ” op de meest onmogelijke tijdstippen zijn slachtoffers zoekt . Ook éne “Maarten ” die een grote pijpenverzameling schijnt te hebben  probeert áltijd weer mensen met pijp en al in te lijven.

Mijn oudste zus verloor  negen jaar geleden haar man  aan de eerder genoemde  ” Hein”,  zij kwam toen nog 6 jaar tekort voor het gouden huwelijksfeest, mijn tweede  zus moest zélf op stap met  Hein, krap 3 jaar voor haar 50 jarig huwelijk .
Ik schrijf dat nu redelijk luchtig neer maar, geloof me , dát zijn de momenten waarop je  geconfronteerd wordt met de gedachte dat je 50% kans hebt ooit alleen verder  te moeten .

Ruim negen jaar geleden  deed “magere Hein” een poging Henk van me los te wrikken, maar Henk gaf niet thuis, ging z’n darmkanker te lijf met álle behandelingen die maar mogelijk waren en gaf  “Hein” het nakijken, uiteraard  mede dankzij een heleboel artsen en veel geluk.

Ik zie mezelf nóg  op de bank zitten die tweede avond  dat Henk in het ziekenhuis lag.
Ik had hem na het bezoek achter gelaten met slangetjes in z’n lijf op iédere  plek waar maar een gaatje was en een jaap van 30 cm in z’n buik die er die morgen in gemaakt was .

In een rustig moment na heel veel telefonisch medeleven drong het tot me door dat “samen op de bank hangen ”  misschien wel tot het verleden zou gaan behoren  en dat was bést even slikken.
Wat me op dat moment het meest getroost heeft was de gedachte dat ik in ieder geval fit genoeg was om hem zelf te kunnen verzorgen zolang dat nodig was .

Het was mooier dan de wittebroodsweken toen hij thuis verder kon herstellen, al volgden er nog 6 maanden chemokuren ….  “Hein” was voorlopig flink op afstand gezet .
Als we volgend voorjaar 50 jaar getrouwd zijn is het allemaal alweer 10 jaar geleden , als “Hein” zich koest houdt wordt Henk dan 75! Ik zie jullie denken ……… als dát geen  redenen genoeg zijn voor een feestje ?

Al schrijvende moet ik het daar wel mee eens zijn, maar … zelf ben ik liever niet zo vreselijk het middelpunt !
Steeds vaker vragen de mensen om ons heen “wat we er aan gaan doen”  en ik ben een béétje gezwicht door een felicitatie moment van twee uur te beloven .
Voor mij is éigenlijk de hoofdzaak dat 50 jaar met Henk op zichzélf al een feestje was, én nog steeds is …….. al heb je bij iéder feestje wel eens een kater, maar  dáár leer je wel mee omgaan in een halve eeuw !

Advertentie