dooie boel !

Omdat tegenwoordig veel mensen na hun dood gecremeerd willen worden komen we niet zo vaak meer op begraafplaatsen en toen ik van de week aanwezig was bij de begrafenis van een oude tante moest ik , terwijl ik in de vrieskou om me heen keek , weer aan vroeger denken .
Vrij kort na de oorlog , ik zal een jaar of 6 ,7 geweest zijn, was mijn vader enige jaren doodgraver. Eigenlijk was hij tuinman ,(sorry, tegenwoordig moet je hovenier zeggen dat schijnt het beroep een meerwaarde te geven) maar hij was “uitgeleend” aan de begraafplaats om de graven te onderhouden.

Hij moest eveneens de putten graven en helpen de kisten te laten zakken, iets dat destijds nog gewoon met dikke touwen en met de hand moest gebeuren.
Als kind van 6 heb je nog niet zo in de gaten waar het allemaal om gaat. Het was de tijd van centen tellen in het portiershuisje als hij zondagsdienst had en fooi kreeg, en van meisjes met strikken in het haar, hoe breder het lint hoe mooier. Het heeft lang geduurd eer ik door had waarom mijn 2 zussen en ik altijd de mooiste strikken hadden in de klas al waren die dan wel altijd wit en een héél enkele keer lila .
Voor mijn vader was het destijds natuurlijk gewoon wérk en hij had soms de mooiste verhalen.

Zoals die keer in de zomer …. Het was warm en er moest een put gegraven worden, halverwege de kuil nam mijn vader even een rustpauze. Op het handvat van de schop zittend zat hij een beetje te wiebelen en zijn gezicht en kale hoofd droog te wrijven. Ineens hoorde hij een ijselijk gegil, naar later bleek van een dame die een graf iets verder op wilde bezoeken. Het bleek dat zij de kale schedel van mijn vader vanaf enige afstand nét boven de rand van de kuil had zien bewegen en was er gillend vandoor gegaan…….. ze is met een kopje thee door “het levende lijk” weer op verhaal gebracht maar ik ben het verhaal nooit vergeten, die mevrouw ook niet denk ik !